ادامه متن قبل..... ادامه متن قبل.....

                  (1).تمدن هفت هزار ساله ی جیرفت که هم زمان با تمدن سومر – مهد تمدن بشری در بین النهرین عراق-بود.(2)تمدن پنج هزار ساله ی  شهر سوخته ی زابل که کهن ترین چشم مصنوعی جهان از یکی از گورستان های ان کشف شد.(3). تمدن پنج هزار ساله ی سیلک کاشان.(4)تمدن های چهار هزار ساله ی مارلیک و تالش در استان گیلان که از حیث پیشرفت هنر بسیار اهمیت دارند(5)تمدن های سه – چهار هزار ساله ی لولوبی و مانایی و...در غرب ایران.(6)تمدن بزرگ ایلام که از پنج هزار سال پیش اغازو تا قرن ششم پیش از میلاد مسیح ادامه داشت.......

حال نظر خوانندگان گرامی را به این نکته جلب می کنم که تمدن های فوق و بسیاری از تمدن های دیگر که فقط نامی از انان باقی مانده با تحولی شگرف یعنی ورود قوم مجهول الهویه ای که انان را به نام اریایی می شناسیم از بین رفته و در تاریخ گم شدند و دیگر سر بر نیاوردند.حال سوالی که مطرح می شود این است که: چرا ورود اسلام که نقطه ی پایان هزار و صد سال حکومت های اریایی ماد- هخامنشی- اشکانی  و ساسانی بود مبنای تقسیم تاریخ ایران قرار می گیرد اما ورود اریایی ها  که موجب از هم پاشی چهار هزار و پانصد سال تمدن سر زمین ایران  شد مبنای چنین تقسیمی  قرار نمی گیرد در حالی که تمدن های فوق الذکر به جز در وسعت اراضی در چیز دیگری از امپراتوری های پیش از اسلام عقب تر نبوده اند.چرا در مورد سلسله های اریایی پیش از اسلام انبوهی از کتاب و تحقیق و مقاله را می توان یافت اما در مورد تمدن های ایران پیش از اریایی ها وضع اینگونه نیست؟برای مثال در مورد تمدن ایلام  تحقیق انقدر کم است که تعداد کتاب های موجود در مورد ان از تعداد انگشتهای دست فرار تر نمی رود و جالب تر اینکه تعداد صفحات انها نیز یا

بسیار کم است و یا تکرار مکررات دیگر نویسندگان است.

نکته قابل توجه این است که   گروهی عمدآ سعی دارند به پایان رسیدن حکومت های اریایی ایران پیش از اسلام را گردن اسلام بیاندازند و اسلام را نزد ایرانیان بد نام کنند. این افراد که معمولآ مورخین خارجی و وابسته به یهودند سعی دارند ایران پیش از اریایی ها را   وحشی و بی تمدن نشان دهند  و تاریخ ایران را با قوم اریایی اغاز کرده وبا جلوه دادن این مطلب که اروپاییان نیز اریایی هستند به نوعی تاریخ اروپا را بسازند.

گاهی وقتها دلم می خواهد فکر کنم بعضی از نویسندگان .محققین و مورخین داخلی  نیز بدون اینکه به خود زحمت بررسی نوشته های مورخین خارجی را بدهند کورکورانه مطالب انان را پذیرفته و در کتابهای خویش می نویسند وبه خورد جوانان می دهند و برای بر انگیخته کردن حس ناسیونالیستی انان چشم خویش را بر تاریخ تحریف شده ایران می بندند.