زمین خواری در مازندران:
با مروری برتاریخ ایران در میابیم که همیشه در دودمانها و سیستمهای حکومتی رسم بر این بوده که بهترین زمینها و املاک کشور به شاهان ، درباریان ،ویا حاکمان منطقه ای تعلق داشته است که معمولا این زمینها با تهدید و به اجبار از دست صاحبان آن خارج می شده است.علاوه براین شاهان و حاکمان بعضی از زمینها را به صورت اقطاع به دیوانیان و سران لشکری اهدا می کردند.بنابراین کشاورزان مجبور به کار و یا بیگاری بر سر این زمینها بودند. این نوع زمین خواری تا اواخر حکومت پهلوی اول ادامه داشت ،چه اینکه می دانیم در دوران وی اداره ای به نام املاک خاصه وجود داشت که کارش رسیدگی به املاک دربار و شخص شاه بود که معمولا به اجبار از دست صاحبان آن خارج گشته بود.از سال 1341 و در پی اجرای انقلاب سفید شاه در دوره ی محمدرضا پهلوی نوع زمین خواری تغییر کرد و این بار درباریان و به خصوص برادران محمد رضا اقدام به تصرف زمینهایی کردند که بیت المال و متعلق به عموم محسوب می شد . مثلا شاپور غلامرضا پهلوی اقدام به از بین بردن درختچه های جنگلی و خشکاندن باتلاقهای منطقه ی دشت ناز ساری نموده و اینگونه صدها هکتار از زمینهای منطقه را تصاحب کرد.
پس ازانقلاب اسلامی، به علت آشفته بودن اوضاع کشور و بعد از آن آغاز جنگ تحمیلی، روند زمین خواری به مدت چند سال متوقف شد ،اما از سال 1370 به بعد زمین خواری دوباره آغاز گردید که متاسفانه این باربه صورت بسیار گسترده تر زمینهای مرغوب کشور مورد هجوم زمین خوران واقع شد و به علت وجود زمینهای مرغوب وعالی ، نزدیکی به جنگل و دریا ، فقرمالی اهالی و بسیاری دلایل دیگر نوک پیکان زمین خواران به سوی مازندران چرخید ...ادامه دارد....